Beste levensreizigers,
In mijn vorige blog schreef ik over de innerlijke beweging die alle corona maatregels hadden op de meerderheid van de bevolking en hoe ik er mee omging en instond. Nu alles wat versoepelt, of schoon zo lijkt het toch, verandert dat weinig aan de beweging die ik intern nog steeds maak. Om me heen is er weer veel meer drukte, verkeer, gebulder, geschreeuw om elkaar in deze wereld te verstaan, te begrijpen en laat staan te voelen. De overstemmende geluiden komen op je af, de verlangens van mensen die niet steeds geuit maar wel gevoeld worden, die ook mogelijks mij raken als vrouw, helemaal mens zijnd. In het (lichtnet)werk blijven staan, in de wereld staan die weer lijkt op volle toeren te draaien, die weer door het dolle heen gaat, nu met mondmaskers op, euh? Het straatbeeld nu in een stad zal nooit meer als tevoren zijn, mensen met (verplichte)mondkapjes kleuren het nu in. Die energie is voelbaar waardoor ik meer geneigd ben, te vertragen dan te versnellen, mezelf vrij te maken van enige overgeleverde angsten of waanbeelden. Vorige keer haalde ik al aan, hoe grenzen stellen heilzaam is in deze tijden als je snel meegenomen wordt in al wat je ziet en hoort via social media, tv, nieuwsbladen,… veel onwaarheden ook… het triggert de afscheiding van weleer, het stimuleert niet tot eenheid , je ziet jezelf telkens in een duaal gegeven, ik ten opzichte van de anderen, de ander tegenover jou … die doet dat zo en jij bent ergens niet akkoord hoe dat verloopt binnenin dus vel je een oordeel of voel je doorheen de vergelijkingen je minder of meer. Wat een wereld van spiegelingen en reflecties, ben je dan nog maar enkel die schimmige verschijning van je eigen licht binnenin aan het leven, of kan je werkelijk voelen dat je volle potentie straalt vanuit je essentie. Blijf je in de schaduw van je eigen licht dansen of kies je voor jouw waarheid en geluk?
Deze blog gaat dus over mijn levenswandel hierin, mijn terugkeer naar de natuur, hoe ik omga met pijn, verdriet, ook onmacht ervaar en alsnog mijn harstverlangens waarmaak.
Het is nodig jezelf in een licht te plaatsen dat ogenschijnlijk groter lijkt dan het jouwe om te zien dat het eigenlijk jij was de hele tijd die heling zocht bij haar, de grote Moeder. Moeder Aarde en haar kosmische lichtende uitstraling (Vader Hemel) riepen me meermaals in mijn leven om op pad te gaan, om het leven te zien in en daarbuiten mij. Ik ging op trektocht doorheen Italië, om de waarde van la familia te herontdekken en mijn vader daadwerkelijk op te zoeken, ik eerde mijn vrouwelijkheid in Frankrijk, Mexico, Peru, Brazilië en Marokko…. Alle elementen doorvoelen in mij die nodig zijn voor de wederopbouw van mijn universum, mijn microkosmos binnen deze macrokosmos.
Hier geboren, in de “tribus belgica” wil ik in graag “Zichem” toelichten, mijn terugkeer naar huis, naar mijn roots en de acceptatie ervan. De natuur als steeds mijn eeuwige(soms ook gevoel van enige) vriend en bondgenoot, mijn gids in subwerelden en egopersoonlijkheden. 3 jaar geleden hoorde ik mijn hart in ceremonie fluisteren, ga nog meer naar binnen, de plek binnenin, het sacrale holletje, beelden van mijn gelukzalige kindertijd in de Zichemse natuur ontwaarden aan mijn derde oog, een veilige plek waar ik altijd mijn geluk mocht ervaren doorheen mijn verbeeldingskracht en het eren van de kleine dingen des levens. Daar waar ik onbezonnen open en vrij in voeling stond met Spirits van dieren, planten en bomen.
Mijn moemoe was een vrouw van de wereld en toch ook op haar manier bijzonder omdat ze koos voor eenvoud, weg van de invloed van de stad, (ja toen al) en te gaan wonen op een plek waar nog nooit iemand het haar had voorgedaan, ze bouwde er een chalet op een Zichemse heuveltop omringd door akkers en velden met grazende koeien. Het leek een onbegonnen werk en toch slaagde ze erin een stevig bouwwerk neer te zetten dat zware stormen zou trotseren, de heuvel keek uit op het dal, waar de basiliek van Scherpenheuvel boven de bomen uitprijkte. De wind kon er zo mooi dansen met de afgevallen bladeren. Ik keek ook altijd vol bewondering naar deze elementen, het raakte mij en ik was diep vervuld. Ik woonde bij mijn mama in de Stad Antwerpen , en was dikwijls ziek, …bloedarmoede, keelontstekingen, etc…ik had om te gaan met innerlijke, toen nog erg onbewuste spanningsvelden omdat ik als verlegen meisje niet durfde voor mezelf op te komen of voor mezelf te spreken, ik bleef altijd even vriendelijk. Ik heb mezelf dikwijls opzij gezet om anderen kansen te geven en te luisteren , ik dacht dat het zo hoorde te zijn. Over me heen laten lopen, misbruik, dit verzwijgen, me verraden voelen en niet gezien of gehoord worden nadien, etc… Mijn hele leven baseerde zich op een tekort, door het gemis van een vaderlijke liefdevolle aanwezigheid , die vanuit mijn moederlijn doorgegeven was. Omgaan met een grenzeloosheid als kind, waar je oneindig mocht communiceren met Spirits, was zaaalig, maar onbekend en soms ver over mijn grens gaand in dit spel! Het was voor mij een vlucht ook weg van de realiteit in het stadsleven waar mensen sterkere behoeften en strenge noden toonden. Een ontdekkingstocht doorheen eigen lijf tot in mijn (jong)volwassenheid, en dan was er altijd Zichem. Als ik het moeilijk had, ging ik daar bezinnen, steeds aanweziger, mijn liefdebrieven, dag- en fotoboeken verbranden en aan de aarde teruggeven, ik kwam telkens opgeladen weer thuis, een nieuw hoofdstuk begon. Mijn aards paradijsje, mijn Efteling als kind, groeide uit tot een plek om telkens naar te verlangen in mijn hart en weer te mogen keren in tijden van nood, mijn aarde te Zichem. Mijn moemoe leerde me zoveel over kleine dingen en ze deelde dat met zoveel liefde en passie. Haar aarde, haar hof, haar ziel leeft voort in elk blad en zaadje dat ooit geplant werd. De metafoor in mijn leven, “ je oogst wat je zaait”, wil je verdiepen en landen in jezelf dan ga je de aarde in duiken liefje, je roots uitpluizen, duiding krijgen over het waarom en hoe ? De natuur blijft er altijd om het mee te dragen en het te laten zijn, meerdere familie stamboom ontwortelingen gaven weer nieuwe voeding aan deze Aarde, een nieuwe visie op het geheel, een bewustzijnsverschuiving. Na de dood van grootmoemoe werd na enkele jaren den Hof verwaarloosd, de natuur wist zich er te onderhouden in zijn sterkere soorten, berk en eiken, bospest (vogelkers) kleine bomen groeiden uit tot mastodonten, anderen stierven een stille dood.
Niemand die er een evenwicht wist te bewaren, geen mens kwam er nog. Een verwaarlozing van wat ooit een paradijs op Aarde betekende, Zichem stierf een kleine dood. Dit erfgoed kon niet teloor gaan, of toch ? Hoe kon ik dit in de ogen kijken of zag ik nog steeds door mijn kinderlijke onschuld oogjes naar deze plek, oordeelde ik niet over haar teloorgang maar voelde ik het blijvend resoneren in mijn hart. Waar was ik van mijn pad afgegaan, waar had ik mijn ziel verkocht om een ander te geloven boven mezelf en niet in mezelf te blijven staan, wat was er ooit gebeurd, welk deel in mij had ik verwaarloosd, stond ik werkelijk los van alle verhalen die ik meegemaakt had. Ik dacht dat ik het allemaal al doorvoeld en geplaatst had, ja heel veel zeker wel, maar ook dat voelde als een patroon, mezelf rust geven en even wegvluchten van al het verhaal. Als ik die verschuiving voelde, mocht ik kijken met ogen van gratie, vol bewondering naar de schoonheid in de ontdekking en opening van deze plek in mij : bomen vol klimop bevrijden, de eerste drie berken die ooit zo mooi oogden op de heuveltop mocht ik helemaal vrijmaken, dat was een intense bezigheid in mezelf. De 3 pioniers op het Zichemse veld ooit die in de wind hun lied zongen, mochten nu na jaren terug bewegen, ademen, ruimte ervaren en nieuwe blaadjes maken. Ohh ja, wat een metafoor ! De coniferen op de ringlaan die ik met mijn grootmoe plantte, toen waren de bomen bijna even groot als ik, toren nu gigantisch hoog uit, met armstronken die een holle niet toegankelijke weg vorm geven. Een oude wilg omarmt een snelgroeiende spar en geeft hem alle ruimte en ondersteuning, hoe de eigenheid van beide bomen weten samen te groeien en de ruimte te bewaren voor zichzelf en elkaar is echt magisch ! Het is slechts een weerspiegeling van mijn binnenkant, hoe ik zelf ruimte geef aan anderen om te zijn wie ze zijn… ooit was het anders, hoe kon ik anderen toch steeds de ruimte geven om over mij te bepalen? het gebeurde gewoon vaak dat ik geen mening had, dat het voorbij raasde en achteraf voelde ik dan veel ontbreken, ik kon niet handelen noch spreken in het moment zelf als het zich aanbood, dit heb ik mezelf aangeleerd door te luisteren en te doorvoelen wanneer mijn moment wel resoneerde.
Het mystieke bos , de ontdekking van nieuwe boomsoorten, de oude en nieuwe boomgaard, de ontmoeting met de vos en haar jongen in het braambos. Een oude kerselaar , helemaal afgestorven die ik nog 2 jaar ruimte gaf om zich te herpakken in het nieuwe zonlicht , maar toch met pijn in het hart besloot over te gaan tot doorzagen finaal en dan geeft deze stam een mooie hartvorm weer, het zijn boodschappen die je thuisbrengen naar de essentie van je hart. Een oude grote ratelpopulier die ineens doorbreekt en dwars over de toegangsweg valt. Zo een waarachtig toonbeeld, leven in verbinding, simpliciteit en resonantie met wat een plek nodig heeft, nooit uit eigen belang maar voor een algeheel collectief/biotoop. Ikzelf word er beter van als ik mezelf toesta te zijn, zonder enige doelstelling. Organisch komt alles weer tot leven en bloei, met aandacht. Zo ontstond heel natuurlijk de vuurplek, mijn zoontje Ayden maakt graag vuur en koos zelf een plekje uit en legde er stenen in een kleine cirkel. Dit vuurplekje groeide uit tot een centraal gelegen en hartsverbonden midden om te delen wat leeft en het vuur te eren.
Bloemen die voorbije jaren amper bloeiden lieten zich dit jaar weer zien in grote aantallen. Zo bijzonder hoe deze plek weer haar eigen kleur en vormen neemt na jaren. En ja dat door mijn aanwezigheid, door mijn jaren blijven werken aan het herscheppen van wat nodig is, Aarding vinden in simpele zaken en daardoor veel ruimte in en rondom ervaren om te zijn, om toe te laten. De cycli van leven en dood werden me jaren geleden getoond in plantceremonies, een initiatie in versimpeld kijken naar al je verhalen, het ene krijgt aandacht het andere sterft af, en voedt het nieuwe. moeder Natuur gidste me weer naar huis, dankbaar dat ik haar roep kon aanhoren jaren terug. Voluit groeien als de natuur, steeds weer naar meer licht. Hoe zonlicht warmte geeft aan de bodem en knollen die er 20 jaar geleden geplant zijn weer tot leven komen, vind ik wel erg bijzonder. Je zou denken dat deze dan weggerot , verteerd door de Aarde zelf geen bestaansrecht meer hebben. Het tegendeel is hier bewezen en dat verwondert mij nog steeds. Hoe jaren iets in jezelf kan verborgen zitten, lijkt als afgestorven, uitgebraakt of/en weer verteerd, en dan zie je naar je nieuwe vorm die groeit uit jou, een nieuw bewustzijn krijgt vorm vanuit jezelf. De kleuren zijn mooier dan ooit tevoren en de kracht die ze uitstralen, werken verbindend in het grotere geheel.
En ja ik deel graag vrijblijvend vanuit mezelf, een ruilhandel waar heel vroeger niet over nagedacht werd, het was gewoon logisch, ik geef terug aan de Natuur wat ze mij schenkt, ik geef aan jou wat je mij schenkt. Geven en ontvangen is een wederkerigheid die mij heel maakt en dat ik en de ander laat baden in zoveel overvloed! Ik voel me rijk als ik deze plek voel, als ik mag genieten en deze ook mag delen met anderen. De natuur is er voor iedereen, samen delen in de vreugde, het verdriet, het leven… dat maakt het juist mooier. Harten binnenkijken en hen vertellen over het licht dat wint van de duisternis,, keer op keer in acceptatie gaan, dag op nacht opnieuw, de cyclus van het leven te respecteren als we deze leren aanvoelen in onszelf. Ieder mens heeft zijn eigen ritmiek en methodiek, zijn eigen tempo gaand kunnen we leren van mekaar. Er is na een drukke periode ook weer een integratie tijd, een contemplatie nodig om dieper in jezelf rust te nemen. Een werk rond je eigen grenzen waarnemen, in hoever neemt Spirit me mee, of ben ik nog aan het stuur ? Of laat ik de teugels vieren en geniet ik van de reis ? Letterlijk fysiek werken en wegen vrijmaken, nieuwe portalen openen in jezelf en daarbuiten, ruimte scheppen aan bomen opdat ze opnieuw bloeien en vruchten mogen dragen, zonlicht toelaten op verwaarloosde overwoekerde stukken grond, het ontdekken van de kracht der natuur die zich weet te overleven en steeds de weg naar het licht vindt, naar de kruin, (Spaans : corona) openend, het lichtbewustzijn binnenlatend en op de hogere frequenties afstemmend.
En dat door het gewoon te doen, door te luisteren naar de roep van mijn hart waardoor het opent en ik mijn mooiste lied mag en kan zingen, doorheen de Aarde kan ik mezelf aarden, toestaan de maestra over mezelf te zijn, helemaal…Hoe doe je dat dan? Hoor ik vaak van mensen die ik bijsta. Daadwerkelijk er iets meedoen, je stem laten horen zelfs als je onzeker bent hierover, je pijntjes delen ook al voel je schaamte of interne druk, je verhaal delen geeft voeding, inspiratie en hoop aan anderen, het maakt ons helemaal mens, jezelf beloven iets te doen zoals je het nog nooit deed, “ik deed het nog nooit dus ik denk dat ik het wel kan” (pipi langkous) leek als tegennatuurlijk in t begin. Maar door alle onzekerheden vorm te geven en het gewoon te doen vanuit je essentie… kom je los, waarachtig en vrij van zelfoordeel. Wat voor anderen misschien gek, stom of onnozel overkomt, kan voor jou de hemel op Aarde betekenen. Dus volg dat gevoel want dat definieert jouw essentie en maakt de lichtmagie in jou weer mogelijk.
“Handen in de Aarde” is zo ontstaan vanuit mij, de vrouw die haar innerlijke ruimte spontaan en organisch vorm geeft, zonder plan of structuur. Den Hof heeft dus een bijzondere plek in mijn hart en wezen, de maestra van deze plek zijn … een Maestra die haar leven omarmt in al zijn facetten en dimensies, verstilt door het kijken naar de simpele dingen in het leven, die gelooft in de kracht van haar eigen natuur! Geen vergelijk, geen oordeel, geen ik wil nog dit of dat, enkel toelaten, gewoon doorheen aanwezigheid en dankbetoon aan die grote Moeder, mijn grootmoeder, de moeder en vrouw in mij. Hier mag ik zijn wie ik werkelijk ben ! mama medicina klinkt hier dan ook supermooi. OHA
Als ik ben en mag zijn, is ook de ander daar… zo fijn om te ervaren dat sister An met hart en ziel, zich ingezet heeft voorbije anderhalf jaar en zo open is meegegroeid met de plek. Dankbaar om mij te tonen dat ik dit niet alleen hoefde te doen, dat ik mezelf mocht toestaan ook hulp te ontvangen zodat ik vrij mag doorgeven wat leeft vanuit mij. Veel dank ook aan Brother Geert en sister Kathleen voor hun hartsverbonden opkuiswerk met hunzelf en de plek. Het geeft meer duiding aan mijn ware werk als vrouw van de Aarde, Earth Spirit Woman. Zomaar omdat het mag zijn, uitwsselen, invoelen voor en samen met de plek. Vrijheid ervaren na een dagje werken voor deze Aarde, verbinden met de eigen roots en de verhalen laten waar ze horen te zijn….Uiteraard wil ik ook iedereen bedanken die zijn weg vond naar deze plek, voor hun bijdrage en aanwezigheid, voor hun hart onder de riem, voor hun liefde en hulp. Welkom allen als kinderen van en voor deze Aarde, en deel uit te maken van mijn geheel ! In de Aarde zetten staat voor mij, met anderen die ruimte delen , Noralie en de wilgenbouwworkshop (net voor corona 12 maart) en wordt zeker vervolgd. Weldra (23 juli) zal een zwaardyoga les in openlucht voor kinderen alsook één voor volwassenen verzorgd worden door Gert. We maken er samen een gezellige familiedag van met voorafgaande middagpicknick .
Dank je Marijn om mij te laten zien wat ook nog anders kan aangepakt worden, en ook te tonen dat ik het soms niet zo voel als jij, en het dan ook niet doe. Het is een mooie spiegel voor I stay my ground, ik voel het niet, ik doe het niet, of beter nu nog niet …het mag groeien in mij zodat ik kan resoneren met wat de ander voelt, ook resoneert in mij. Daar neem ik tijd voor in mijn hol, mijn grot, mijn aarde, daar waar ik meermaals opgeslokt werd door het emotionele veld binnen ceremonies, daar waar het ooit een bodemloze put leek…. Is nu zelfkoestering, aandacht , tijd en liefde. Net als de vos hier uit zijn hol kruipt en zich toont, als het doorvoeld en vrijgelaten is… geniet ik tenvolle van de synchroniciteit in deze levensboodschap. Back to basics, geen overdaad meer, daar trouw aan zijn, geeft me vleugels..
Welkom om te zijn wie jij bent, de Aarde heeft jullie nodig, ze dankt jullie voor de zorg en liefde die uitgewisseld wordt, en dat het zomaar gebeurt zonder meer, zonder doel, zonder verwachting, gewoon omdat Liefde de grote scheppende kracht is om verder te gaan, om door te zetten omdat het leven de moeite waard is. Om je ogen te verzachten in haar aanblik, de verwondering van het kleine kind te voelen tot in elke cel, Sta jezelf toe DNA gewijs te vernieuwen, diep te rusten op de Aarde. Jouw cellen vernieuwen omdat jij het weer toelaat, omdat je de spanningen vrijlaat, omdat je weer heel aan het worden bent, omdat jij kiest voor wat bij jou thuishoort, omdat jij het voelt wat verzachten mag en leven doet stromen.
Zichemse Schone, ik ben mezelf dankbaar om deze roep te horen om mezelf te bedaren in haar draagkracht om deze liefde te verankeren in mij . Volgend gedicht draag ik op aan mijn grote Liefdes. Moeder Aarde de Natuur, die me mogelijk maakte mijn Man Marijn te ontvangen op diepere lagen in mij, dank je lieve Schat, mijn grote liefde is voelbaar doorheen de jouwe. Laten we deze liefde voor het leven nog lang bezingen, samen!!!
Dear beloved ,
I acknowledge I was part of the Earth before
Privileged to feel that the Lesser is more
Now I can stay my Ground
because it s me again that I ‘ve found
My past and its vivid emotions once defined me
it has all cleared out, now I can see
The true essence of my being,
To believe in the Neverending
love that is shining through
our great Spirits, me and You
Juanita OHA
